Miesiąc: maj 2023

„MAGICZNA MOC CZYTANIA”

Czytając dziecku zaspokajamy jego potrzeby emocjonalne – czego nie zrobi za nas komputer ani telewizja. Podczas czytania jesteśmy blisko, przytulamy dziecko, patrzymy na nie z miłością, poświęcamy mu czas. W zrozumiały dla niego sposób rodzic swoim zachowaniem przekazuje mu: „Kocham Cię i jesteś dla mnie bardzo ważny”. To właśnie dzięki poczuciu, że jest ważne i kochane, dziecko rozkwita, zaczyna budować wiarę w siebie, życzliwość, empatię, umiejętności społeczne.

Zdobywa też istotne kompetencje intelektualne: uczy się języka oraz myślenia. Współczesny człowiek musi umieć samodzielnie myśleć i podejmować decyzje. Powinien też swobodnie i poprawnie posługiwać się językiem, który dla każdego z nas jest prawdziwą wizytówką – w szkole, w pracy i w życiu. Język to przecież podstawowe narzędzie myślenia, zdobywania wiedzy, komunikacji z ludźmi i udziału w kulturze. Dobrze dobrane książki pomagają w rozwijaniu słownictwa, wiedzy i nauczaniu  wartości. Czytając dziecku – poszerzamy tematykę jego zainteresowań, używamy języka literackiego: poprawnego i bogatego, dajemy dziecku dostęp do treści, których nie dostarczy mu własne doświadczenie, rozwijamy jego wyobraźnię, wiedzę i wrażliwość moralną.

ZALETY GŁOŚNEGO CZYTANIA

1. buduje więź pomiędzy rodzicem i dzieckiem,
2. zaspokaja potrzeby emocjonalne,
3. wspiera rozwój psychiczny dziecka i wzmacnia jego poczucie własnej wartości,
4. uczy języka, rozwija słownictwo, daje swobodę w mówieniu,
5. przygotowuje i motywuje do samodzielnego czytania,
6. uczy myślenia,
7. rozwija wyobraźnię,
8. poprawia koncentrację,
9. ćwiczy pamięć,
10. przynosi wiedzę ogólną,
11. ułatwia naukę,
12. uczy odróżniania dobra od zła, rozwija wrażliwość moralną,
13. rozwija poczucie humoru,
14. jest znakomitą rozrywką,
15. zapobiega uzależnieniu od mediów,
16. chroni przed kwestionowalnymi wpływami ze strony otoczenia i kultury masowej,
17. pomaga w rozwiązywaniu problemów,
18. jest zdrową ucieczką od nudy,
19. jest profilaktyką działań aspołecznych,
20. kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy.

„Czytanie dzieciom i ograniczenie korzystania z mediów elektronicznych to najlepsza inwestycja w ich przyszłość.”  

Czytanie dziecku to jeden z największych podarunków, jakie możemy ofiarować naszym dzieciom.

Na podstawie literatury opracowała

Tamara Janczylik

Jak odciągnąć dzieci od telewizji i urządzeń multimedialnych.

TIK -czyli technologie informacyjno-komunikacyjne, które wiążą się z używaniem np. komputera, telewizora, telefonu, tabletu oraz z wykorzystaniem procesów zapośredniczonych przez te urządzenia, stwarzają zarazem ogromne szanse, jak i zagrożenia dla zdrowia i rozwoju dzieci.

Mówimy o zainfekowaniu „wirusem TIK”,  kiedy dziecko rozpoczyna i kończy dzień, grając w grę lub oglądając bajki. Potrafi wstać rano i pierwszą czynnością, jaką wykonuje, jest włączenie gry lub bajki. Odmawia udziału w innych zajęciach i zabawach -nie wykazuje nimi zainteresowania i nie czerpie z nich przyjemności. Staje się bardziej pobudzone, niespokojne, mniej odporne fizycznie i drażliwe emocjonalnie. Nieustannie opowiada o grach lub bajkach i często myli rzeczywistość z wydarzeniami ze świata gier lub bajek. Coraz więcej czasu spędza przed telewizorem lub komputerem. Reaguje złością, krzykiem, płaczem, agresją na próby przerwania gry lub bajki.

Jak zapobiegać „zakażeniu wirusem TIK?”  By uchronić dzieci przed szkodliwym wpływem programów telewizyjnych, treści dostępnych w Internecie czy gier komputerowych, powinniśmy mieć świadomość jak urządzenia multimedialne wpływają na rozwój dzieci oraz orientować się jakie gry i programy są dostępne na rynku. Tylko wówczas można świadomie czuwać nad kierunkiem rozwoju dzieci oraz od samego początku uczyć dzieci rozsądnego i krytycznego korzystania z TIK.

Zasady, które należy przestrzegać aby zapobiegać „zakażeniu wirusem TIK?” :

1. Konsekwentnie kontrolować czas spędzony przez dziecko przy telewizji komputerze –pół godziny, godzina dziennie jest zupełnie wystarczająca. Dzieci nie powinny korzystać z urządzeń multimedialnych w czasie przeznaczonym na naukę, ruch na świeżym powietrzu, posiłki, sen.
2. Pozwalać dziecku korzystać z telewizji, Internetu i gier komputerowych tylko wówczas, gdy dorosłe osoby są w domu -dorośli powinni mieć możliwość sprawdzenia, co robi dziecko. Małe dzieci potrzebują pełnej kontroli, starsze -zasad dotyczących czasu i sposobu używania telewizji, komputera.
3. Wiedzieć, do czego dzieci używają telewizji, Internetu, co robią przy komputerze
4. Rozwijać u dziecka wiedzę o sobie, o swoich możliwościach, talentach; kształtowanie umiejętności nawiązywania przyjaźni, dbałość o podejmowanie aktywności w świecie realnym.

Należy zrobić wszystko, aby odciągnąć dzieci od urządzeń multimedialnych i włączyć wtyczkę w trybie offline

Jak to zrobić? Oto kilka wskazówek:

• Sprzęty zamienić na ludzi. Trzeba zadbać o taką organizację i takie warunki, aby dziecko miało możliwość w ciągu dnia robić coś razem z innymi. Może to być zabawa z rodzeństwem lub rówieśnikami, ale też towarzyszenie rodzicom lub dziadkom w codziennych obowiązkach.
• Pokazać i udostępnić alternatywę. Stworzyć warunki zachęcające dzieci do ich własnej inicjatywy. Zamiast telefonu, tabletu czy komputera na dziecięcym stoliku położyć puzzle, klocki, plastelinę, farby, kredki czy grę planszową, albo przypomnieć  dzieciom o istnieniu roweru, hulajnogi, domowego zwierzaka, czasem nawet brata, siostry czy domowych zajęć w towarzystwie rodzica. Uczyć dzieci zajęć domowych, takich jak gotowanie, pranie, sprzątanie, prace ogrodowe, to również może być okazją do wspólnego spędzania czasu. Dobra atmosfera i dobre nastawienie mogą zarówno przynieść dzieciom korzyści rozwojowe, jak i okazać się dla nich przyjemną formą spędzania czasu.
• Postawić na swobodną zabawę. Dzieci zazwyczaj w naturalny sposób podejmują tę aktywność, bo jest ona immanentnym czynnikiem ich rozwoju. Należy tylko uważać, aby nie zagłuszać w dzieciach owej spontanicznej tendencji do zabawy poprzez ciągłe animowanie dziecięcego czasu i nieustanne podkładanie pod rękę elektronicznych i interaktywnych zabawek. Najmłodsi potrzebują się czasem ponudzić – w takich warunkach może uruchomić się ich kreatywność. Dzieci najlepiej rozwija zabawa, w której mogą pozostawać w ruchu, a ponadto coś tworzyć przy użyciu własnych rąk i wyobraźni. Rozwijają swoją sprawczość, kiedy mogą coś nie tylko obejrzeć i usłyszeć, ale także gdy mają szansę czegoś dotknąć, własnoręcznie zbudować (lub zburzyć). Doskonałymi narzędziami są tutaj wszelkiego rodzaju materiały plastyczne, zwyczajne przedmioty codziennego użytku, klocki, ale też lalki, figurki, samochody, które będą stanowić bohaterów zabaw inscenizowanych, zabaw w udawanie. Jeśli korzystamy z gotowych gier i zabawek, niech to będą wszelkiego rodzaju klocki konstrukcyjne, gry planszowe i towarzyskie, tradycyjne łamigłówki typu papier-ołówek.
• Wyjść z domu. Pójść na spacer, odwiedzić plac zabaw, boisko sportowe, pływalnię, pójść do lasu, nad rzekę, do parku. Wsiąść na rower, hulajnogę, założyć rolki. Pielęgnować relacje – odwiedzić dziadków, zaglądnąć do kuzynów, umówić się z kolegami. Dbać o aktywne, rodzinne spędzanie czasu.
• Rozwijać hobby zainteresowania.  Pielęgnować w dziecku ciekawość świata, uczyć je poznawać świat w sposób aktywny. Odkrywaniu dziecięcych zainteresowań sprzyjają rodzinne wypady, np. na szlak, do miejsc prezentujących polską i lokalną kulturę, historię, sztukę. Zatem organizujmy regularnie wycieczki na łono przyrody, odwiedzajmy wystawy, muzea, nie omijajmy teatru, koncertów. Warto także poszukać obszaru, gdzie dziecko w sposób regularny zaangażuje się w trening – nieważne, czy to będzie sport, czy sztuka, gra na instrumencie, śpiew, taniec, plastyka, język obcy. Dziecko, podejmując trening, uczy się odpowiedzialności, systematyczności, mobilizuje wysiłek, zaangażowanie. I najlepiej, jeśli będą to zajęcia grupowe albo przynajmniej takie, gdzie dziecko ma okazję spotkać się z innymi dziećmi
• Wypracować domowe zasady i umowy dotyczące korzystania z cyberrozrywki. Chodzi o pewne ustalenia, których wszyscy mają przestrzegać. Na przykład czas przeznaczony na gry komputerowe to 45–60 minut dziennie w tygodniu, a w weekend może być dłużej, ale również z określonym limitem. Nie pozwalamy na sytuację, aby dziecko przez całą dobę miało swobodny dostęp do telefonu, a już w szczególności z aktywnym połączeniem internetowym. W czasie posiłków, podczas nauki i w nocy wszyscy odkładamy lub wyłączamy telefony.
• Dbać o higienę cyfrową własną i dzieci.

10 zasad higieny cyfrowej opracowanej przez Fundację Dbam o Mój Zasięg:

 1. Kontroluj czas przed ekranem smartfona – jak długo dziś byłem w sieci? W jakim celu tam zaglądam?

 2. Odkładaj smartfon – nie noś go cały czas przy sobie, odłóż go na bok, gdy pracujesz, uczysz się, bawisz, spotykasz z przyjaciółmi.

 3. Wyłącz powiadomienia – wyłącz dźwięki i sygnały, nie sprawdzaj co chwilę wiadomości.

 4. Nie rób wielu rzeczy na raz – jeśli pracujesz lub uczysz się przy użyciu smartfona , wyloguj się z portali społecznościowych, nie przeglądaj stron niezwiązanych z twoimi zadaniami.

 5. Trenuj mózg w sposób analogowy – a może tak tradycyjne szachy, warcaby, gry logiczne, krzyżówki i szarady?

 6. Zadbaj o odpoczynek i relaks – bez urządzeń ekranowych.

7. Szukaj zainteresowań poza siecią.

 8. Planuj czas bez Internetu.

 9. Zadbaj o sen – 1–2 godziny przed snem bez ekranu, nie bierz telefonu do sypialni, kup budzik.

 10. Zadbaj o relacje – kontakt w sieci to nie relacja; relacje budujesz tylko offline; dobre relacje chronią przed uzależnieniem.

Należy pamiętać, że korzystanie z zasobów cyberprzestrzeni samo w sobie nie jest złe. Wręcz jest potrzebne i morze być źródłem korzyści rozwojowych dla dziecka. Jednak zdecydowanie nie powinno być ono dominującą aktywnością przeciętnego kilkulatka. Naszą rolą, osób dorosłych jest nauczenie dzieci zasad bezpiecznego korzystania z TIK.

Literatura:

„Zanim wkroczy specjalista”, A. Wentrych

„Cyfrowa pandemia, czy da się odciągnąć dzieci od urządzeń multimedialnych?”, BLIŻEJ PRZEDSZKOLA 2.257/2023

                                                                                  Opracowała:  J. Dąbek

Dziecko odważne społecznie

Jednym z przejawów odwagi u dzieci w wieku przedszkolnym jest odwaga społeczna, którą możemy określić jako towarzyskość, łatwość w nawiązywaniu kontaktów społecznych, umiejętność nawiązywania dialogu i wymiany komunikacyjnej, otwartość na zdobywanie nowych doświadczeń. Kształtowanie odwagi społecznej łączy się z trzema czynnikami:

Poczuciem sprawczości, czyli przekonaniem, że dziecko ma wpływ na swoje decyzje i działania, a przez to na otaczającą go rzeczywistość. Dziecko czuje, że to ono kieruje swoim zachowaniem i uda mu się osiągnąć cel.

Poczuciem kontroli wewnętrznej, które najczęściej odnosi się do uczuć i motywacji dziecka przekonania, że ono kieruje swoimi uczuciami i myślami, to od niego zależy jak odbiera daną sytuację i jak się w niej zachowuje.

Poczuciem pewności siebie, które oznacza, że dziecko jest przekonane że jego działania i decyzje są właściwe, dobre, że przynoszą założony efekt. Dziecko ma poczucie, że jest osobą wartą uwagi i szacunku, ze liczy się to co czuje, to co robi i to co myśli.

W jaki sposób kształtować u dziecka odwagę społeczną:

• W momencie, gdy dziecko się boi, wycofuje w obliczu nowych sytuacji społecznych, należy postarać się zrozumieć jego obawy. Podstawą jest przyznanie racji bytu obawom dziecka, uświadomieniu sobie że jego odczucia są autentyczne. Najważniejsze jest aby uświadomić dziecko, że doświadczenie lęku, strachu jest czymś zupełnie normalnym. Pomocne może być wspomnienie własnych dziecięcych lęków i refleksja nad aktualnie doświadczanymi przez dorosłych obawami.
• Dziecko potrzebuje czasu, aby oswoić się z nowym doświadczeniem społecznym. Dziecko w swoim rozwoju przechodzi przez różne sytuacje, które przeżywa zmierzając do stanu optymalnego, co oznacza, że po jakimś czasie, po kilku, kilkunastu próbach będzie w stanie samodzielnie uporać się ze swoimi lękami. Zadaniem rodziców jest niebagatelizowanie trudnych dla dziecka wydarzeń, rozmowa o nich przy dziecku, bez jego aktywności.
• Podczas kształtowania poczucia odwagi społecznej, bardzo dobra jest metoda małych kroków i powolnego poszerzania doświadczeń społecznych i kręgów towarzyskich, w jakich funkcjonuje dziecko, należy stopniowo i spokojnie konfrontować je z tymi sytuacjami, które wywołują u niego skrępowanie. Doprowadzanie zbyt szybko do sytuacji, w której dziecko uświadomi sobie swoje trudności społeczne może mieć negatywny wpływ na jego samoocenę i pogłębić problem. Istotne jest aby dziecko otrzymywało od dorosłego informacje, że jego uczucia są ważne, akceptowalne i mają prawo się pojawić. Dziecko mające świadomość, że może liczyć na wsparcie i zrozumienie ze strony rodzica, lepiej radzi sobie z trudną sytuacją.
• Najważniejszym błędem rodziców jest zaszczepianie w dziecku lęku społecznego, zakładając z góry, że nie poradzi sobie w nowej sytuacji uważając, że będzie reagować na nią wycofaniem i lękiem. Jeżeli dorosły okazuje dziecku własny niepokój i niepewność co do jego możliwości, indukuje w nim różne obawy i wątpliwości że jednak nie jest wystarczająco dobry aby sobie z tym poradzić. Należy zachęcać go do przełamywania lęków i obaw poprzez pozytywne  mówienie o nim, chwalenie i motywowanie.
• Należy pozwalać dziecku na samodzielność w radzeniu sobie w różnych sytuacjach społecznych, na samodzielne podejmowanie decyzji. Ważne jest okazywanie wiary w jego możliwości, dobroć, odwagę, mądrość i wartość.

Na podstawie literatury opracowały:

Monika Kostyra, Małgorzata Dziedzic

Nauka dzielenia się nie należy do najłatwiejszych zadań w rozwoju społecznym przedszkolaka. Na początku dziecko uważa, że wszystko należy do niego. Już półtoraroczne maluchy rozumieją pojęcie własności, ale nie wszystkie chcą zaakceptować, że coś jest cudze. W sytuacji wspólnej zabawy z dziećmi protestują, kiedy inne szkraby chcą wziąć ich zabawki. Nie pozwalają dotknąć swojego wiaderka ani łopatki w piaskownicy. Krzyczą: „To moje! Zostaw!”. Biją, popychają inne maluchy, ale same chętnie podwędziłyby cudzą rzecz, która ich interesuje. Jak uczyć dzieci dzielenia się z innymi?

Dzielenie się zabawkami

W nauce dzielenia się swoją własnością zasadniczą rolę odgrywają kontakty z innymi dziećmi. Im wcześniej nasz maluch będzie doświadczał interakcji z rówieśnikami, tym szybszy proces przyswajania reguł obowiązujących w społeczeństwie. Mimo wielu protestów dziecka, warto tłumaczyć, że nie wolno brać cudzych rzeczy bez pytania. Małe dzieci często tego nie rozumieją, oczekując, że muszą mieć wszystko, co im się podoba natychmiast, stąd np. bunt w sklepie, kiedy rodzic nie chce kupić jakiejś zabawki albo histeria, kiedy Franek z piaskownicy nie chce dać swojej ciężarówki do zabawy. Warto uzmysławiać maluchowi, że istnieje magiczna reguła wymiany – „Ja dam tobie, ty dasz mnie”. Nie wolno brać cudzych rzeczy bez pytania, trzeba najpierw poprosić, ale też nie można zmuszać szkraba, by dzielił się czy oddawał swoje zabawki innym dzieciom. Maluch przeżywa wówczas ogromne poczucie niesprawiedliwości. Dla niego po równo nie oznacza pół na pół. On najchętniej zabrałby 90% dla siebie, by z wielkim niezadowoleniem 10% oddać drugiej stronie. Małe dzieci interesuje wszystko, co nowe i nieznane, stąd również zainteresowanie cudzymi zabawkami. Kiedy widzimy, że maluch żywo przypatruje się samochodzikowi kolegi z piaskownicy, to świetna okazja, by nauczyć go wymiany. Można zaproponować, oczywiście za zgodą drugiego dziecka i jego opiekuna, by szkraby powymieniały się na jakiś czas zabawkami. Warto też zabierać na plac zabaw dodatkowy zestaw zabawek, które mogą ulec zniszczeniu, a nasze dziecko nie będzie przeżywało straty tak bardzo, bo zabawki te akurat nie będą miały dla niego aż takiej wartości. Dwu- i trzylatki bawią się jeszcze osobno, dominują raczej zabawy równoległe, które polegają na naśladowaniu towarzysza obok, ale bez realnej interakcji. Dzieci czteroletnie zaczynają już ze sobą współpracować, dlatego do tego czasu warto nauczyć szkraba sztuki dzielenia się i uświadomić mu, jak wiele radości może sprawić drugiemu dziecku, pożyczając swoje zabawki. Nie bez znaczenia w nauce dzielenia jest stosowanie pochwał oraz pozytywne komentarze na temat zachowania dziecka osób postronnych, np. „Jak pięknie, Jasiu, dzielisz się zabawkami i bawisz się z kolegą”.

Jak uczyć dzieci dzielenia się z innymi?

Nie ma metody, jak sprawić, by z dnia na dzień nasze dziecko zaczęło dzielić się
 z innymi. Nauka dzielenia się to długotrwały proces, wymagający cierpliwości, wysiłku
 i zaangażowania rodziców. Dziecko ma potrzebę kumulowania rzeczy i określania ich jako „moje”, gdyż w ten sposób definiuje siebie. Dziecko niejako utożsamia się z tym, co należy do niego – z sukienką, wsuwką do włosów, lalką, misiem do spania, kaczuszką do kąpieli, wiaderkiem do piasku. Z tego względu trudno dziecku dzielić się swoimi rzeczami, bo dzielenie oznacza niejako rezygnację z „kawałka siebie”.

O jakich wskazówkach warto pamiętać, ucząc maluchy
dzielenia się z innymi?

• Inicjuj sytuacje, w których dziecko będzie miało okazję spotkać inne dzieci i dzielić się swoimi rzeczami,
• Zachęcaj malucha do współpracy z innymi dziećmi, ale nie zmuszaj, kiedy maluch woli bawić się sam,
• Ucz stopniowo autonomii i odrębności, podkreślając, co jest „twoje”, a co „moje”, np. kiedy nakładasz obiad na talerze albo wyznaczasz miejsce przy stole.
• Ucz dziecko mówienia: „Proszę” i „Dziękuję” – w ten sposób minimalizuje się egocentryzm dziecięcy, koncentracja na sobie i postawa roszczeniowa dziecka,
  a rozwija zdolność empatii,
• Ucz dziecko, że nie wszystko musi być zawsze na jego zawołanie i że nie jest pępkiem świata, że czasami trzeba poczekać na zaspokojenie swoich potrzeb i pragnień.
• Dawaj możliwość wyboru dziecku, którymi zabawkami chce się dzielić, a jakie są zbyt ważne, by móc powierzyć w cudze ręce – dziecku łatwiej dzielić się tym, co aktualnie nie ma dla niego większej wartości,
• Chwal, kiedy dziecko samo wyjdzie z inicjatywą dzielenia się swoimi rzeczami i odda bez jakiejkolwiek namowy zabawkę drugiemu dziecku,
• Nie zmuszaj nigdy starszego rodzeństwa, by odstępowało zabawki młodszemu – starsze dzieci też mają prawo wyboru, które rzeczy chcą oddać młodszej siostrze lub bratu,
• Ucz dziecko czekania na swoją kolej – mimo wielu protestów, krzyków, łez i lamentu trzeba stopniowo przyzwyczajać dziecko, że w życiu często odracza się przyjemności na później,
• Czytaj maluchowi bajki z morałem, które zwracają uwagę na piękną sztukę dzielenia się z innymi, np. słabszymi lub biedniejszymi dziećmi.

Nauka dzielenia się nie należy do najłatwiejszych, ale kiedy chcemy, by nasze dziecko nie było zapatrzonym w siebie egoistą, nieczułym na potrzeby innych, warto wzmacniać w nim postawy prospołeczne i zachęcać bardziej do dawania niż brania.

                                                                      Na podstawie literatury opracowała  Bożena Bartnik

PSYCHOLOG RADZI:

Rodzice marzą o szczęśliwym życiu dla swojego dziecka. Zdają sobie też sprawę, jak ważne jest posiadanie przyjaciół, łatwość odnalezienia się w nowy środowisku, umiejętność obrony własnego zdania oraz sukcesy w szkole. Wszystko to może być udziałem dziecka, tylko trzeba już od najmłodszych lat rozwijać w nim poczucie własnej wartości. Od tego, czy pociecha będzie lubiła i ceniła siebie zależy jego szczęśliwe i udane życie. Poniżej przedstawiam kroki, które w/g psychologa należy uczynić:

POCHWAŁY I WYRÓŻNIENIA: to między innymi od rodziców dziecko ma się dowiedzieć, jakie jest mądre, wyjątkowe. Aby utwierdzić je w takim przekonaniu, jak najczęściej należy podkreślać jego mocne strony. Jeśli dziecko np. ma uzdolnienie plastyczne, należy chwalić jego prace, wywieszać rysunki w jakimś widocznym miejscu w mieszkaniu. Jeśli np. dziecko z łatwością uczy się np. języków obcych trzeba mówić, że rodzice wiedzą, jaki jest dobry i go za to podziwiają. Rodzice winni chwalić dziecko za nie tylko za wybitne umiejętności, ale też za drobne codzienne czynności np. ładne posprzątanie pokoju, pomoc w kuchni, samodzielne ubranie się.  Pozytywne opinie wydane przez rodziców długo zapadną w pamięć i z biegiem czasu samo dziecko będzie tak o sobie myśleć.

Czasami Pani w przedszkolu narzeka na zachowanie dziecka. Trzeba pracować nad poprawą zachowania. Nie można jednak pozwolić, by  dziecko myślało o sobie, że jest do niczego. Tym bardziej trzeba znaleźć w nim coś pozytywnego. Niech rodzic pochwali np. za to, że nakarmiło psa, pomogło nieść zakupy, grzecznie bawiło się z dzieckiem sąsiadki, przytrzymało drzwi wchodzącej babci z zakupami. Dzięki temu pociecha uświadomi sobie, że oprócz wad ma także zalety i z większym zapałem zacznie pracować nad poprawą swoich słabości, by usłyszeć od dorosłych słowa uznania.    

WIARA GÓRY PRZENOSI: w rozmowie z dzieckiem nie powinno zabraknąć  zwrotów: „potrafisz to zrobić”, „wierzę,  że ci się to uda”, „poradzisz sobie”. Ten rodzicielski doping doda dziecku skrzydeł. Czy to maluch, czy nastolatek pomyślą sobie – skoro mama tak we mnie wierzy, to muszę być naprawdę dobry (sam się ubiorę, zjem śniadanie, posprzątam pokój itd.). Nie od dziś wiadomo, że pozytywne nastawienie zbliża do sukcesu, a w ten sposób – podnosi samoocenę oraz wiarę w siebie. Ale uwaga!! Trzeba mobilizować dziecko do działań na miarę własnych możliwości. Nie można mu stawiać zbyt wysokiej poprzeczki. Trzylatek nie zrobi sobie kanapki, pozbawione słuchu dziecko nie nauczy się ładnie grać na instrumencie. Wygórowane i nierealne wymagania, wyrobią w dziecku przekonanie, że nic nie potrafi i zamiast dodać wiary w siebie, wpędzą w kompleksy.

NIECH WIDZĄ, JAK CIĘ KOCHAM: małe bezbronne dziecko pragnie miłości. Gesty, troska, uwaga, szacunek dorosłych sprawiają, że poczuje się kochane, ważne, wyjątkowe. Dlatego też nie należy szczędzić dziecku czułych słów, pieszczot, przytulania – to dowody rodzicielskie miłości i akceptacji. Rodzice winni sprawiać, że dziecko poczuje się szczególnie nie tylko, gdy jesteście sami, ale też wśród innych. Doceniając dziecko w większym gronie, można sprawić, że poczuje, iż jego osoba – poglądy, spostrzeżenia, zdanie są nie mniej ważne od innych i zasługują na uwagę. 

PEWNOŚĆ SIEBIE – NIE ZNACZY EGOISTA: doceniane i kochane dziecko rośnie w poczuciu wysokiej wartości, ale uwaga!! Bezgraniczny zachwyt nad własnym dzieckiem może je wpędzić w egoizm i zadufanie w sobie. Dlatego rodzice powinni wychowywać dziecko w przeświadczeniu, że tak, jak ono, inni ludzie też zasługują na troskę, uwagę, a przede wszystkim na szacunek. Pewność siebie bowiem to także umiejętność okazywania uczuć, niesienie pomocy innym. Dziecko musi wiedzieć, że winno cenić siebie, ale też i innych. I tę zasadę trzeba wpoić dziecku.

 Na podstawie artykułu B. Grudzińskiej

  opracowała : Bożena Bartnik